In de FKK-beweging komen alle naturistische theorieën en praktijken uit de wereld van de naturistenverenigingen, vooral in het Duitsland van de 20e eeuw, tot uiting.
Vaak worden de activiteiten van de Zwitserse natuurgeneeskundige Arnold Rikli (1823-1906) met zijn „atmosferische kuur“, waarin licht- en luchtbaden een wezenlijke rol spelen, als het begin van de FKK-beweging gezien. Rikli was aanhanger van de zgn. „levensreform“ en beïnvloedde o.m. de schilder en sociale hervormer Karl Wilhelm Diefenbach (1851–1913), die in Wenen een landcommune oprichtte naar de principes van Rikli.
Ook van de grote Duitse schrijver Goethe (1749-1832) is bekend dat hij bloot wandelde en samen met vrienden bloot zwom.
Nog eerder 
was er James Burnett, Lord Monboddo (1714–1779), een Schotse rechtsgeleerde en linguïst en aanhanger van de blote levenscultuur, die het naaktzwemmen prees als de heropleving van de naaktcultuur in het antieke Griekenland en in praktijk bracht. Dit gegeven wordt in de literatuur genoemd in het boek van Georg Christoph Lichtenberg (1742–1799) „Das Luftbad“.
Toch wordt er algemeen van uitgegaan dat de FKK-beweging zelf is ontstaan in de tijd rond de eeuwwisseling van de 19e naar de 20e eeuw. In de uitgeverij van Heinrich Pudor verschenen in 1891 meerdere geschriften over de reformbeweging („Lebensreform“) en in 1892 kwam zijn boek „Nackende Menschen, Jauchzen der Zukunft“, het eerste belangrijke Duitstalige werk over het naturisme, op de markt. In 1898 werd in Essen de eerste FKK-vereniging opgericht, en in 1906 leverde Richard Ungewitter in zijn boek „Nackt“ de eerste omvangrijke fundering van het naturisme. Deze fundering kan als uitgangspunt worden gezien voor de veelzijdige effecten van de destijds gebezigde term naaktcultuur. Pas later vond in Duitsland het begrip Freikörperkultur (FKK) algemeen ingang.
